Bombshell

Sexual harassment in de polder (dit is geen recensie).

Sommige films zijn meer dan alleen een film. Ik bedoel niet dat het dan meesterwerken zijn per se maar gewoon meer dan dat, meer dan een “stukje” entertainment of iets artistieks. Ik bedoel actueel, relevant. Waarbij het banaal is om het alleen te hebben over of het een goede film is. Zoals Bombshell. Moet je er echt een vrouw voor zijn om dat te zien? Ik hoorde verschillende mannen zeggen “na, hij is niet zo goed”. En ik zeg hier, godverdomme gast, dit is dus wat vrouwen meemaken. Kan het even over meer dan alleen de film gaan?

Ik vond hem trouwens wel goed. Maar dat terzijde.
Bombshell, over sexual harassment. Bombshell die vertelt over ALLE vrouwen. Beste mannen, over ALLE vrouwen! Over je moeder, zus, vriendin, tante en oma. Bombshell is grappig, pijnlijk en zorgvuldig opgebouwd. Dit is geen recensie. Bombshell waarvan ik nog dacht “gelukkig, ik niet”. Maar dommie, je was even vergeten, hoe gewoon het is om natuurlijk net zo goed sexual geharasst te zijn geweest. Alleen niet zoals in de film.

Lang lang geleden, in een schouwburg far away, ik begon net als invallertje. Leuke plek. De directeur, de grote man, had de gewoonte tegen je tieten te praten. Alsof zijn nek gewoon de beweging naar hoger niet kon maken. Ik vond dat raar, en natuurlijk zeer ongemakkelijk. Maar, zo zei een collega (vrouw) “ben blij, hij praat met je, dus hij vind je interessant. Moet je gebruik van maken.” Huh? Hoe dan?

Veel later, dichterbij al, had ik een directeur die, toen we weer eens op belangrijke afspraak gingen, en ik grapte, ik zal me eens fatsoenlijk aankleden (ik had graag flinke decolletés, ik vond dat mooi, was ook mooi), antwoordde “nee, doe vooral dat en dat aan. Dat kan helpen.” Wat the fuck? Hij was van de mannenliefde, dat vond ik er vooral zo schokkend aan. Maar een man is een man, zullen we maar zeggen. Wellicht heb ik trouwens nu gediscrimineerd, waarvoor excuus.

Weer een paar directeuren eerder sprak ik diegene er op aan dat ik liever niet “meisje” genoemd wilde worden. Eigenlijk vooral omdat mijn toenmalige geliefde dat als koosnaampje voor me had. Dat vond ik ingewikkeld. Zelfs ook zo uitgelegd. Het is nooit meer goed gekomen. “Ik bedoel er heus niets mee” vertelde mij het tegenovergestelde.

Dit is een stukje van de ijsberg en ik weet zeker voor ieder vrouw herkenbaar. Dit is zijn niet de “erge” verhalen. Dit is “gewoon”. Zo gewoon, dat het soms jaren duurde voordat ik me realiseerde dat dit niet normaal is. Dat mijn lichaam was lastiggevallen, weliswaar zonder aanraking. Uiteraard, zou ik bijna zeggen, zijn er ergere verhalen, maar niet voor hier.
Zelden heb ik behoefte om zo persoonlijk te zijn, zeker niet op deze plek. Maar Bombshell, mensen, het is voor velen onder ons, soms ook voor mannen, een stuk uit hun leven. En andere films, misschien met een veel minder expliciet verhaal weer voor anderen heel betekenisvol.

Mag je dan nooit meer alleen praten over een film als film? Tuurlijk wel, liefst wel. Maar houd rekening met andere mensen. Een film over racisme, over discriminatie, over welk onderwerp dan ook, is zoveel meer en anders voor veel mensen. Houd er rekening mee. En als je het niet aan kon voelen en het blijkt zo te zijn, erken de reacties. “Hoor” ze! Alsjeblieft. We hebben het toch al niet over wiskunde. Dus laten we er dan ook niet alleen maar “mannelijk” mee omgaan. De tijd van de GROTE (mannen) recensenten is voorbij. Hoe “het” zit is niet meer aan hen. Time’s up, daar ook!

Voor diegenen die zich afvragen wie deze directeuren zijn: ze zijn met pensioen ofwel niet meer werkzaam in de film. Dus nadenken over wie wie is, is niet van belang. Just saying.